ေခတ္၀န္ (၆)

ဆရာဦး၀င္းတင္ရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ဟာ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာပဲ အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒ လုပ္တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသား သမဂၢဥကၠ႒အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္းတိုင္း ညီလာခံတို႔ဘာတို႔ဆိုတာေတြ သြားတက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ညီလာခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ခ်စ္သန္းထြန္းဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေရွ႕ေနေတြဘာေတြျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္အေနနဲ႔ ေတာခို ဆိုေတာ့ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ဖူးသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ျမင္လည္းျမင္ဖူးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ကေတာ့ တအံ့တၾသေပါ့။

တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕က ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေတြနဲ႔လည္း ဦး၀င္းတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲကို ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ၿပီး အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၁၉၄၈၊ ဇြန္လေလာက္မွာ ဦး၀င္းတင္ တကၠသိုလ္ တက္ဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးတစ္ေယာက္က စစ္ဗိုလ္လုပ္ေနေတာ့ သူက အင္းလ်ားကန္ေစာင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းနဲ႔ ကုကၠိဳင္းလမ္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ ခ်င္းေက်ာင္းနန္းေတာ္ဆိုတဲ့ အဲဒီ တ႐ုတ္ နန္းေတာ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ျမင္ေနရတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေလးဘာေလး ၀ါသနာပါၿပီဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ဟာေတြဘာေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ စာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ဗိုလ္မင္းေခါင္စုေဆာင္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြေရာ ဘာေတြေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရန္ကုန္ကို သယ္လာတာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီတကၠသိုလ္မေရာက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးနဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီခ်င္းေက်ာင္းနန္းေတာ္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္တယ္ဗ်။ ေတြ႕ရာစာအုပ္ေတြ ဖတ္တာပဲဗ်။ တစ္ေန႔လံုးလိုလိုဖတ္တာ၊ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတဲ့ျမင္ကြင္းက ဘာလဲဆိုလို႔ရွိရင္ အဲဒီနန္းေတာ္ႀကီးမွာရွိတဲ့ ပါေကးဆိုတဲ့ ကၽြန္းသားခင္းေတြကို အကုန္လံုး စစ္သားေတြက တူး၊ အဲဒါေတြကို မီးစိုက္တယ္။ အခန္းတစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း ထမင္းတစ္ခါခ်က္ရင္ စစ္သားကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ ၇၀/၈၀ ေတာ့ ရွိတယ္။ ထမင္းစားဖို႔ တစ္ခါခ်က္ဘာညာဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီ ပါေကးကၽြန္းစေလးေတြဟာ တစ္ခန္းစာေလာက္ေတာ့ ကုန္သြားတာပဲဗ်။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီေရခ်ဳိးခန္းႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ အိမ္သာေတြဘာေတြဆိုလည္း အကုန္လံုး မစင္ေတြနဲ႔ျပည့္ေန၊ ေနာက္တစ္ခါ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ---- ေတြေပါ့ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္လွဲအိပ္ႏိုင္တဲ့ ေၾကြဇလံုႀကီးေတြထဲမွာလည္း မစင္ေတြျပည့္။ အဲလိုဟာေတြေပ့ါဗ်ာ။



အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ဦး၀င္းတင္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီခင္ဗ်ာ။

အဲ တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု ဗဟိုအေဆာင္မ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ဒီ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီး၊ ေနာက္တစ္ခါ ဟို နားမည္ေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ။ အခု နာဂစ္မုန္တိုင္းမွာေတာင္မွ လဲၿပိဳစရာထဲမွာ ပါမသြားတဲ့ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးတို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ အဓိပတိလမ္းတို႔ဆိုတဲ့ အဲဒါေတြရွိတဲ့ တစ္၀ိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ တကၠသိုလ္။ အဲဒီတစ္၀ိုက္မွာ ဘာေတြရွိလဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြရွိတယ္ဗ်ာ။ စာသင္ေဆာင္ ေတြရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားအေဆာင္ေတြ ကေတာ့ အင္း၀တို႔၊ စစ္ကိုင္းတို႔၊ ပင္းယတို႔၊ ပဲခူးတို႔၊ သထံုတို႔ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ရွိတယ္။ အဲ ဟိုးေရွးေခတ္တုန္းက ခရစ္ယန္ သာသနာကေနၿပီးေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ ခုန အဓိပတိလမ္းရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္းဒီဘက္ျခမ္းေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ အရင္တုန္းက ကြက္လပ္ႀကီးရွိတယ္ဗ်။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရဲ႕ ေဘးမွာ၊ ကြက္လပ္ႀကီးမွာ ေနာက္ပိုင္းက်တဲ့အခါက်ေတာ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္အေဆာင္မ်ားဆိုၿပီးေတာ့ ေဆာက္တယ္နဲ႔ တူတယ္ဗ်ာ။ ထားေတာ့။ ေျမကြက္လပ္ႀကီးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေျပာရတာလည္း ကရင္သူပုန္ထတဲ့အခါမွာ အဲဒီေနရာကေနၿပီးေတာ့ အေျမာက္ေတြေထာင္ၿပီးေတာ့ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ပစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာေပါ့။

တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာရပ္ေတြက ယူခ်င္တာယူလို႔ရတယ္ဗ်ာ။ ၀ိဇၨာတန္းလို႔ေခၚတဲ့ Intermediate Classes ေတြမွာ ငါးဘာသာယူရတယ္ဗ်။ မူရင္း အဂၤလိပ္စာယူရတယ္ဗ်ာ။ မူရင္းျမန္မာစာယူရတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါအျပင္ သံုးဘာသာယူရတယ္ဗ်။ ယူခ်င္တာယူ ယူလို႔ရတယ္။ ဘာသာရပ္ သံုးခုအထဲက ကၽြန္ေတာ္ဘာယူလဲဆိုေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာ ယူတယ္ဗ်ာ။ သမိုင္းယူတယ္။ ေနာက္ၿပီးေလာ့ ေလာ့ဂ်စ္ဆိုတဲ့ တကၠေဗဒေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေတြယူတယ္။

စစ္ၿပီးခါစလည္းျဖစ္ျပန္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အရင္ေခတ္ေတြလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခံုဖိနပ္နဲ႔တက္တဲ့ေကာင္က တက္ေပါ့ဗ်ာ။ သြားခ်င္ရာသြား၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ႔လည္း ေနခ်င္ရာေန၊ တရားပြဲေတြ ထြက္နားေထာင္၊ တကသသြား၊ သို႔မဟုတ္လည္း စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေျပာ၊ စာၾကည့္တိုက္သြား၊ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းသြားထုိင္၊ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြတ္လပ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မိဘရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာေနရတဲ့ အေနအထားကေနၿပီးေတာ့ လံုး၀ကို ကၽြတ္လြတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ေနရတဲ့အေနအထားရွိလာတယ္ တစ္ပိုင္း၊ ေနာက္တစ္ပိုင္းကလည္း တကၠသိုလ္ပညာသင္ၾကားတယ္ ဘာညာဆိုလည္း၊ ဆရာက အခန္းထဲ၀င္လာ အဲ သူ႔လက္ခ်ာသူ႐ိုက္သြားတာပဲ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းတက္တာတို႔ မတက္တာတုိ႔ ဘယ္ေကာင္ ေက်ာင္းထဲရွိတယ္တို႔ဘာတို႔ သိပ္မရွိဘူးဗ်။ သူတို႔ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ လံုး၀ေျပာင္းလာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာနဲ႔မတူဘူး။ အိမ္မွာဆို ေခါင္းၿဖီးပါလားတို႔။ ထမင္းစားခ်ိန္ ထမင္းစား။ ဒါေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ မနက္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးရင္ ကိုးနာရီေလာက္ကေနစၿပီး၊ ေန႔လည္ (၁၁) နာရီေလာက္အထိကို ထမင္းေကၽြးတယ္ဆိုလည္း အသားဟင္းစားလို႔ရတယ္။ သတ္သက္လြတ္စားခ်င္ရင္ သတ္သက္လြတ္စားရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီးေတာ့ ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းဖြဲ႕ရင္ ဥပမာ-ေလးေယာက္၀ိုင္း၊ သတ္သက္လြတ္က ႏွစ္ေယာက္ယူတယ္၊ အသားက ႏွစ္ေယာက္ယူတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါ ေလးေယာက္စားတာပဲဗ်။ ၿမိဳ႕ထဲကလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းတို႔ ေတာကလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္ထဲ လက္ခံထားလိုက္တာပဲဗ်။ ထမင္းစုစားလိုက္တာပဲ။ အဲဒီထဲမွာ လိုရင္ သြားၿပီးေတာ့ ဗရာေၾကာ္ေပါ့ဗ်ာ။ တပ္ေခ်ာက္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ကုလားဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္ဗ်။ စမူဆာသုတ္တို႔၊ ဗရာေၾကာ္သုတ္တုိ႔၊ ထမင္းေၾကာ္တို႔ ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ဗရာေၾကာ္တစ္မူးဖိုးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဆုပ္ေလာက္၀ယ္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဲဒီမွာ စု၀င္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားလိုက္တာပဲ။ ၿပီးသြားတာပဲ။ ---- ကေရာက္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္း။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း။ အခုထိလည္း အလြန္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေပါ့ဗ်ာ။ အုန္းထြန္းတို႔ဘာတို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္း၀င္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ထမင္းအတူစားလိုက္ၾကတာပဲဗ်။

တကၠသိုလ္ဆိုတာ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာကို ေက်ာ္လြန္သြားတဲ့ အံ့ၾသစရာတစ္ခုပါလားဆိုတာကို သြားေတြ႕တယ္လို႔ ဦး၀င္းတင္က ေျပာပါတယ္။

သြားေတြ႕တယ္ဆိုတာက ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကလည္း ေခ်ာေခ်ာေလးေတြေရာ၊ ကားနဲ႔လာတာေတြေရာ၊ သူေဌးသမီးေတြေရာ၊ အစံုေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ၿပီးေတာ့၊ ေကာင္မေလးေတြ ဘာေလးေတြလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ အေရးပါတယ္တို႔၊ လွလွခ်ည္ရဲ႕တို႔ဘာတို႔ တယ္မရွိလွဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္လည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႕တာက အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြဗ်။ စာေပေက်ာင္းသားအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ သြားေတြ႕တယ္ဗ်ာေနာ္။ ----- ခံုဖိနပ္စီး၊ အဂၤလိပ္စာေတြဖတ္၊ အဂၤလိပ္စာကလည္း ဖတ္ခ်င္သေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဖတ္လုိ႔ရေနၿပီ။ အဲ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္တို႔ဘာတို႔က သြားငွား၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စာကလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္နဲ႔ စာအုပ္ထူထူႀကီးေတြ ကိုင္ေပါ့ဗ်ာ။ -------- စာအုပ္လိုဟာမ်ဳိးေတြ ဖတ္သလို စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳ စတဲ့ ဒီလိုစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ အစံုေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြကလည္း တက္ခ်င္မွတက္၊ မတက္ခ်င္ရင္ ေနလို႔ရတယ္။ ဘယ္သူကမွလည္း Roll Call မေခၚဘူးဆိုေေတာ့ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္စၿပီးေတာ့ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စေတြ႕တာပဲဗ်။ ဒီထဲမွာ အမွတ္မိဆံုးပုဂိၢဳလ္လို႔ ေျပာရမယ့္လူေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကပါတာေတာ့ ျမသန္းတင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ျမသန္းတင့္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တည္းအတူ ေရာက္တာဗ်။ သူက ပခုကၠဴနားက “ၿမိဳင္” ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕သားေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ဘာတို႔၀င္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတို႔ဘာတို႔မွာ ပါ၀င္၊ ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတုိ႔ဘာတို႔ကေန ကင္းကြာလာၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေရာက္။ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ဒါေတြမွာပါ၀င္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စာေတြေရး။ ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ ေနာက္က်ေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ပဲ စၿပီးေတာ့စာေရးေပါ့ဗ်ာ။ အလြန္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ “ျမသန္းတင့္ဆိုတဲ့စာေရးဆရာ” ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာ္ အဲဒီလူနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္သြားေတြ႕တယ္။ သူက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေနာက္ပိုင္း ေသခါနီးမွာ ေကာင္းသြားတဲ့ မ်က္စိလိုမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ အလြန္ကိုမ်က္စိကမႈန္။ ဘာမွ မျမင္။ မ်က္မွန္ႀကီးကလည္း ပုလင္းကြဲႀကီးေလာက္ ထူတဲ့မ်က္မွန္နဲ႔ ခံုဖိနပ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သြားေတြ႕ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ခါတေလ အတန္းမတက္ေတာ့ဘဲနဲ႔ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာ သြားထိုင္ ေဆးလိပ္တိုနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ ထိုင္၊ ထိုင္ၿပီး စာဖတ္၊ ေျပာ သူကလည္းေျပာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေျပာ၊ တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္အမ်ားႀကီးပိုၿပီးေတာ့ စာဖတ္ဖူးေနၿပီဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တစ္ႏွစ္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ႀကီးတယ္ဗ်။ စာအေၾကာင္းလည္း ပိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုသိတဲ့ လူဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာေတြဖတ္ၾကတယ္ဗ်ာ၊ စာေတြဖတ္ၾကတယ္၊ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၾကတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတဲ့ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ေရွ႕အပတ္မွာ ဆက္ၿပီး တင္ျပပါရေစခင္ဗ်ာ။