ျမန္မာနဲ႔ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြအၾကား တိုက္ပြဲျပင္းထန္ေနဆဲကာလ။ ျမန္မာအစိုးရကို ရန္ကုန္အစိုးရလို႔ ကမၻာကေခၚေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ေက်ာင္းမွာ ပထမ ေနေသးတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းကလည္း ထမင္းေတြ ဘာေတြ မေကၽြးေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားေပါ့ဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီးေတာ့ လက္စြပ္ေတြဘာေတြ ခၽြတ္ေရာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အက်ႌမွာ ေရႊၾကယ္သီးေလးေတြ ဘာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ၾကတယ္ဗ်။ ေရႊႀကိဳးေတြဘာေတြနဲ႔ဆက္ထားတဲ့ ေရႊၾကယ္သီးေလးေပါ့။ ေလးလံုးေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေလးေတြ ျဖတ္ေရာင္းေပါ့ဗ်ာ။ စသည္ေပါ့။ ေရာင္းၿပီးေတာ့ ထမင္းစားၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတာေလးတစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေရႊကလည္း တစ္ရာေအာက္မွာ ေစ်းရွိတယ္ဗ်။ သံုးမူးသားေလာက္ဘာေလာက္ေရာင္းမွ ေငြသံုးဆယ္ေလာက္ ရမယ္ထင္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထမင္းတစ္လစာ၊ တစ္ခ်ဳိင့္ကို (၃၀) ပဲေပးရတယ္ဗ်။ အဲဒါက ဘာပါလဲဆိုေတာ့ အသားဟင္းေလးတစ္ခြက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဥပမာ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခ်ဥ္ရည္တို႔၊ ဗူးသီးခ်ဥ္ရည္တို႔စသည္ျဖင့္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းလိုဟာမ်ဳိးေလးေတြ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေၾကာ္ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငပိတို႔စရာတို႔ဘာတို႔ ပါတယ္။ ထမင္းတစ္ခ်ဳိင့္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမို႔လို႔ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္စာကို ႏွစ္ေယာက္ ခြဲစားပါ့မယ္။ ထမင္းငါးက်ပ္ဖိုးေလာက္ပိုေရာင္းပါဆိုၿပီး လုပ္ၿပီးေတာ့ ဆြဲေရာ (၃၅) က်ပ္ေလာက္၊ တစ္လလံုးလံုး စားရတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအခ်ိန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေထာင္ထဲကထြက္လာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းရဲ႕ကြာျခားမႈက ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ခမန္းလိလိ သို႔မဟုတ္၊ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတာကိုးဗ်။ အဲ.. ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာင္ထဲမေရာက္ခင္ေလးမွာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ႏွစ္က်ပ္၊ ၀က္သားတစ္ပိႆာ (၂၅/၃၀) ေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ အခုကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲကေနၿပီးေတာ့ ထြက္လည္းလာလည္းလာေရာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ႏွစ္ရာတို႔သံုးရာတို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ၊ ၀က္သားတစ္ပိႆာကို ေလးေထာင္တို႔ငါးေထာင္တို႔ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ တစ္ခါတည္း ရင္သပ္႐ႈေမာေပါ့ဗ်ာ။ ဟာ ဘယ္လိုေတြမ်ားျဖစ္ကုန္ၿပီလဲလို႔ တြက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေစာေစာကေျပာသလို ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ပတ္လည္မွာလည္း ေသနတ္သံတို႔ဘာတို႔ ဘုန္းဒိုင္းဘုန္းဒိုင္းနဲ႔ေတာ့ ၾကားေနတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကလည္း ဘယ္မွ လႈပ္ရွားလို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက သိပ္ပ်က္ျပားေနတယ္လို႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ေတြကလည္း ျပျမဲပဲဗ်..ေနာ္။ ေဘာလံုးပြဲဘာညာ ဒါေတြကေတာ့ ရွိေနတာပဲဗ်။ ဒီလိုအေနအထားေတြမွာ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးဗ်။ တစ္ခါတေလ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာသလို ေက်ာင္းေဆာင္မွာမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ထဲသြား ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးကို ဟုတ္လား.. ဒီ -----လိုဟာမ်ဳိးဆို တစ္ပဲေပးရတယ္ဗ်။ တစ္က်ပ္ဖိုးဆို ေလးငါးဆယ္ဖီးေလာက္ရတဲ့အထိ ငွက္ေပ်ာသီးကလည္း ေပါတယ္ဗ်။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလးစား၊ စာဖတ္ ဒီ NLD ေခတ္မွာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္တဲ့ ဦး၀င္းျမင့္ဆိုတာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရန္ကုန္မွာ ေသာင္တင္ေနတာကိုး။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က စာသင္ၾကားတဲ့ဘက္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ယိမ္းသြားတယ္ဆိုေသာ္ျငားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ စစ္တိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္က မကုန္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကရင္ကိုတိုက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ေတြက ေပၚၿပီဗ်။ တကသမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ဥကၠ႒လုပ္တဲ့လူက ေရနံေခ်ာင္းသား ကိုရန္ေ၀းဆိုတာ၊ အတြင္းေရးမွဴးလုပ္တဲ့လူက ကိုကိုေလးဆိုတာ၊ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ နာမည္ေက်ာ္ ေရွ႕ေနႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ စသည္ေပါ့ဗ်ာ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ၿမိဳ႕ထဲကေန တကသသြား၊ အဲဒီမွာ တကသမွာၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေခၚေနတယ္ဗ်။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ဆူးေလဘုရားမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကလည္း ရွိတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေၾကးမံုသတင္းစာ အယ္ဒီတာေပါ့ဗ်ာ။ နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးဆရာေပါ့ဗ်ာ။ စိန္ခင္ေမာင္ရီ တို႔ဘာတို႔ဆိုတဲ့ လူေတြက ဆူးေလဘုရားမွာ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကားတယ္။ ဘုရားတို႔ေက်ာင္းကန္တို႔မွာ စုေ၀းေနၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေရာင္တို႔ ကိုယ္နဲ႔ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အဖြဲကအစည္းကြဲျပားမႈတို႔ စသည္၊ ဒီအေပၚမွာ တည္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တယ္ၿပီးေတာ့ ဒီ ---- လွတယ္လို႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ တကသရဲ႕ဦးေဆာင္မႈကို ယူၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းမယ့္တပ္က ကိုဗေထြးဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ အဲေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္ေထာက္က ကိုဖိုးသာဆိုတာ ဟသၤတဦးျမရဲ႕သား၊ ေနာက္တစ္ခါ ကိုစိုးျမင့္ေအာင္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြဘာေတြ ျဖစ္သြားတဲ့လူ။ ကိုရန္ေ၀းတို႔ဘာတို႔ကေနၿပီးေတာ့ စီစဥ္တယ္ဗ်။ ကိုရန္ေ၀းကလည္း အေတာ္ကို ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့လူ အစည္းအေ၀းသမားေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရန္ေ၀းနဲ႔ကလည္း ခင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေက်ာင္းသားတပ္မွာ စာရင္းသြင္းလိုက္ေရာဗ်။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကလည္း အကုန္လံုးေပါ့ဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ကလည္း၀ိုင္း၊ ကရင္ကလည္း၀ိုင္း ဗ႐ုတ္သုကၡျဖစ္ေနတဲ့ အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခါစ၊ ေသြးကလည္း ၾကြခါစနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကေန ေသြးထိုးတယ္ဆိုတဲ့၊ အဲ ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးမႈေတြကလည္း အမ်ဳိးစံုေပၚေပါက္ေနတာဗ်။ ေပၚေပါက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မၾကည္လင္မႈလည္း ေခၚေခၚေပါ့ဗ်ာ။ သို႔မဟုတ္ လူမ်ဳိးေရးအစြဲလို႔ ေခၚေခၚ၊ သို႔မဟုတ္လို႔ရွိရင္လည္း တိုင္းေရးျပည္ေရးကို နားမလည္တဲ့အေပၚ တည္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကလည္း ကရင္ကိုခံတုိက္ၾကမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္က ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအထဲမွာ ပါလာတယ္ဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကရင္ကလည္း ရန္ကုန္တက္သိမ္းေတာ့မယ့္ အေနအထားက ျဖစ္ေနၿပီကိုး။ ဒီကရင္တပ္ေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႕ကေနၿပီးေတာ့ ေသြးထိုးေျမွာက္ေပးေနတာေတြ၊ စသည္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုေသြးထိုးမႈေတြကလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထမင္းတစ္လစာ၊ တစ္ခ်ဳိင့္ကို (၃၀) ပဲေပးရတယ္ဗ်။ အဲဒါက ဘာပါလဲဆိုေတာ့ အသားဟင္းေလးတစ္ခြက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဥပမာ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခ်ဥ္ရည္တို႔၊ ဗူးသီးခ်ဥ္ရည္တို႔စသည္ျဖင့္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းလိုဟာမ်ဳိးေလးေတြ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေၾကာ္ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငပိတို႔စရာတို႔ဘာတို႔ ပါတယ္။ ထမင္းတစ္ခ်ဳိင့္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမို႔လို႔ပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္စာကို ႏွစ္ေယာက္ ခြဲစားပါ့မယ္။ ထမင္းငါးက်ပ္ဖိုးေလာက္ပိုေရာင္းပါဆိုၿပီး လုပ္ၿပီးေတာ့ ဆြဲေရာ (၃၅) က်ပ္ေလာက္၊ တစ္လလံုးလံုး စားရတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအခ်ိန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေထာင္ထဲကထြက္လာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းရဲ႕ကြာျခားမႈက ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ခမန္းလိလိ သို႔မဟုတ္၊ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတာကိုးဗ်။ အဲ.. ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာင္ထဲမေရာက္ခင္ေလးမွာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ႏွစ္က်ပ္၊ ၀က္သားတစ္ပိႆာ (၂၅/၃၀) ေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ အခုကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲကေနၿပီးေတာ့ ထြက္လည္းလာလည္းလာေရာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ႏွစ္ရာတို႔သံုးရာတို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ၊ ၀က္သားတစ္ပိႆာကို ေလးေထာင္တို႔ငါးေထာင္တို႔ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ တစ္ခါတည္း ရင္သပ္႐ႈေမာေပါ့ဗ်ာ။ ဟာ ဘယ္လိုေတြမ်ားျဖစ္ကုန္ၿပီလဲလို႔ တြက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေစာေစာကေျပာသလို ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ပတ္လည္မွာလည္း ေသနတ္သံတို႔ဘာတို႔ ဘုန္းဒိုင္းဘုန္းဒိုင္းနဲ႔ေတာ့ ၾကားေနတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကလည္း ဘယ္မွ လႈပ္ရွားလို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက သိပ္ပ်က္ျပားေနတယ္လို႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ေတြကလည္း ျပျမဲပဲဗ်..ေနာ္။ ေဘာလံုးပြဲဘာညာ ဒါေတြကေတာ့ ရွိေနတာပဲဗ်။ ဒီလိုအေနအထားေတြမွာ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးဗ်။ တစ္ခါတေလ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာသလို ေက်ာင္းေဆာင္မွာမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ထဲသြား ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးကို ဟုတ္လား.. ဒီ -----လိုဟာမ်ဳိးဆို တစ္ပဲေပးရတယ္ဗ်။ တစ္က်ပ္ဖိုးဆို ေလးငါးဆယ္ဖီးေလာက္ရတဲ့အထိ ငွက္ေပ်ာသီးကလည္း ေပါတယ္ဗ်။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလးစား၊ စာဖတ္ ဒီ NLD ေခတ္မွာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္တဲ့ ဦး၀င္းျမင့္ဆိုတာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရန္ကုန္မွာ ေသာင္တင္ေနတာကိုး။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က စာသင္ၾကားတဲ့ဘက္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ယိမ္းသြားတယ္ဆိုေသာ္ျငားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ စစ္တိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္က မကုန္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကရင္ကိုတိုက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ေတြက ေပၚၿပီဗ်။ တကသမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ဥကၠ႒လုပ္တဲ့လူက ေရနံေခ်ာင္းသား ကိုရန္ေ၀းဆိုတာ၊ အတြင္းေရးမွဴးလုပ္တဲ့လူက ကိုကိုေလးဆိုတာ၊ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ နာမည္ေက်ာ္ ေရွ႕ေနႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ စသည္ေပါ့ဗ်ာ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ၿမိဳ႕ထဲကေန တကသသြား၊ အဲဒီမွာ တကသမွာၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေခၚေနတယ္ဗ်။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ဆူးေလဘုရားမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကလည္း ရွိတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေၾကးမံုသတင္းစာ အယ္ဒီတာေပါ့ဗ်ာ။ နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးဆရာေပါ့ဗ်ာ။ စိန္ခင္ေမာင္ရီ တို႔ဘာတို႔ဆိုတဲ့ လူေတြက ဆူးေလဘုရားမွာ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကားတယ္။ ဘုရားတို႔ေက်ာင္းကန္တို႔မွာ စုေ၀းေနၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေရာင္တို႔ ကိုယ္နဲ႔ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အဖြဲကအစည္းကြဲျပားမႈတို႔ စသည္၊ ဒီအေပၚမွာ တည္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တယ္ၿပီးေတာ့ ဒီ ---- လွတယ္လို႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ တကသရဲ႕ဦးေဆာင္မႈကို ယူၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းမယ့္တပ္က ကိုဗေထြးဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ အဲေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္ေထာက္က ကိုဖိုးသာဆိုတာ ဟသၤတဦးျမရဲ႕သား၊ ေနာက္တစ္ခါ ကိုစိုးျမင့္ေအာင္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြဘာေတြ ျဖစ္သြားတဲ့လူ။ ကိုရန္ေ၀းတို႔ဘာတို႔ကေနၿပီးေတာ့ စီစဥ္တယ္ဗ်။ ကိုရန္ေ၀းကလည္း အေတာ္ကို ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့လူ အစည္းအေ၀းသမားေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရန္ေ၀းနဲ႔ကလည္း ခင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေက်ာင္းသားတပ္မွာ စာရင္းသြင္းလိုက္ေရာဗ်။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကလည္း အကုန္လံုးေပါ့ဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ကလည္း၀ိုင္း၊ ကရင္ကလည္း၀ိုင္း ဗ႐ုတ္သုကၡျဖစ္ေနတဲ့ အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခါစ၊ ေသြးကလည္း ၾကြခါစနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကေန ေသြးထိုးတယ္ဆိုတဲ့၊ အဲ ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးမႈေတြကလည္း အမ်ဳိးစံုေပၚေပါက္ေနတာဗ်။ ေပၚေပါက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မၾကည္လင္မႈလည္း ေခၚေခၚေပါ့ဗ်ာ။ သို႔မဟုတ္ လူမ်ဳိးေရးအစြဲလို႔ ေခၚေခၚ၊ သို႔မဟုတ္လို႔ရွိရင္လည္း တိုင္းေရးျပည္ေရးကို နားမလည္တဲ့အေပၚ တည္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကလည္း ကရင္ကိုခံတုိက္ၾကမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္က ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအထဲမွာ ပါလာတယ္ဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကရင္ကလည္း ရန္ကုန္တက္သိမ္းေတာ့မယ့္ အေနအထားက ျဖစ္ေနၿပီကိုး။ ဒီကရင္တပ္ေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႕ကေနၿပီးေတာ့ ေသြးထိုးေျမွာက္ေပးေနတာေတြ၊ စသည္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုေသြးထိုးမႈေတြကလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဦး၀င္းတင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ရန္ကုန္ကေန လွည္းကူးအထိ ကားေတြနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့ရာမွာ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္၀န္းထဲက ျဖတ္ၿပီး သြားခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းကို KNDO ေတြ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့အတြက္ ဆယ္မိုင္ကုန္းကေန မဂၤလာဒံုဘက္ကို ျပည္လမ္းအတိုင္း ဂငယ္ပံု သြားလို႔မရပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ အဲဒီေနရာမွာ ျပည္လမ္းဟာ ဂငယ္ပံု ျဖစ္ေနရတာဟာ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ ဧရိယာကို ေဘးက၀ိုင္းပတ္ၿပီး လမ္းေဖာက္ထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ အေရးတႀကီးကိစၥေတြမွာ အဲဒီလိုပဲ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္၀န္းကို ျဖတ္လမ္းအျဖစ္ သံုးေလ့ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘာမွ ထရိန္နင္မရွိဘူး ဟုတ္လား၊ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက။ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ကိုဗေထြးတို႔ ဆိုတဲ့လူေတြက တပ္ထဲမွာ ေနဖူးတယ္။ ဂ်ပန္ကိုသြားၿပီးေတာ့ စစ္ပညာသင္ဖူးတဲ့လူေတြ၊ ဥပမာ- ကိုဖိုးသာဆိုတဲ့လူက ေတာ္လွန္ေရးတပ္ထဲမွာ ပါဖူးတယ္။ စိုးမင္းေအာင္ဆိုတာက စစ္ပညာေတြဘာေတြ သင္ဖူးတယ္။ စသည္ ဒါပဲရွိတယ္ဗ်။ က်န္တဲ့လူေတြအကုန္လံုးက ဘာမွကၽြန္ေတာ္တို႔ မရွိၾကဘူးဗ်။ အဲဒီလိုသြားတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာဗ်ာ၊ အခုေခတ္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ “ေမာင္ဆုရွင္” အမည္ခံ ဦးမ်ဳိးသန္႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ ေဆးေက်ာင္းက “ကိုတင္ဦး” ဆိုတာ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ တိုင္းရင္းေဆးပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့ ဦးတင္ဦးေပါ့ဗ်ာ။ ေဒါက္တာတင္ဦးေပါ့။ အဲဒီလူေတြလည္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားၾကေရာ။ လွည္းကူးေရာက္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘာနဲ႔တြဲထားလဲဆိုေတာ့ စစ္ရဲနဲ႔တြဲထားတယ္။ စစ္ရဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လက္နက္တို႔ဘာတို႔ တပ္ဆင္ေပးေပါ့ဗ်ာ။ ပစ္တဲ့ခတ္တဲ့နည္းကေတာ့ ညေနတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ၿပီးေတာ့ ဒိန္းဒိုင္းဆို က်ည္ဆန္ဒီလိုသြင္းရတယ္၊ ေမာင္းကိုဆြဲတာတို႔ ျပန္ခ်တာတို႔ အဲဒါေတြ လုပ္တယ္။ တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေတာင့္သံုးေတာင့္ေလာက္ေတာ့ ပစ္ရတယ္။ က်ည္ဆန္မရွိဘူးကိုးဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူေတြကလည္း ငယ္လည္းငယ္ၾကတယ္၊ တက္လည္းတက္ၾကြေနတယ္။ ပတ္ပတ္လည္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ျပည္လံုးကလည္း ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီးက ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတယ္။ ေျပးၾကလႊားၾက ဒုကၡသည္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဗ်ာ။
0 comments:
Post a Comment