ေခတ္၀န္ (၁၇)

ဥေရာပတိုက္မွာရွိစဥ္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ဟန္ေဂရီေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ ဘ၀အျမင္၊ ဘ၀အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါၿပီ။

အာဏာရွင္စနစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ တစ္ပါတီစနစ္ စတဲ့ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အင္ပါယာလိုဟာမ်ဳိးႀကီးေပါ့ဗ်ာ၊ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္လိုဟာႀကီးကို လူေတြ တြန္းလွန္ၾကတာ၊ ဆန္႔က်င္ၾကတာ အျမင္အသိေတြ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ သြားၿပီးေတာ့ စြဲၿငိသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာေပဗိမာန္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္ လခေလးယူၿပီးေတာ့ဟုတ္လား၊ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေလးေရး၊ လူေတြသိသင့္တဲ့ဟုတ္လား ၀တၳဳတို႔ စာေပတို႔ အဲဒါေလးေတြ ဘာသာျပန္၊ ဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါလား။ ဟိုကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေခတ္တစ္ခုကေနၿပီးေတာ့ ေပးတဲ့တာ၀န္ကို ထမ္းၿပီးေတာ့ ေခတ္လမ္းေပၚမွာ ငါေလွ်ာက္ရမွာပါလားဆိုတဲ့ အသိကို ရလာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ စာေပဗိမာန္က ထြက္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ၿပီးေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေၾကးမံုသတင္းစာက ထြက္တဲ့ကာလက

ရက္ပိုင္းေလာက္ရွိေနၿပီ။ ေၾကးမံုသတင္းစာက အဲဒီတုန္းက ၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၁၇) ရက္ေန႔၊ ဗမာလိုေတာ့ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ အဲဒီမွာထြက္ၿပီဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ကအဲဒီ ဧၿပီလကုန္ပိုင္းေလာက္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေပဗိမာန္ကိုသြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္စာတင္တယ္။ တင္တဲ့အခါက်ေတာ့ စာေပဗိမာန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို မထြက္ေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆရာျဖစ္တဲ့ ဦးထင္ႀကီးကလည္း မထြက္ေစခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စာေပဗိမာန္မွာ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီး လာေတာ့မယ္။ UNESCO တို႔ဘာတို႔ရဲ႕ အကူအညီအေထာက္အပံ့ေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ ကိုလံဘိုပလန္ရဲ႕ အကူအညီ အေထာက္အပံ့ေတြနဲ႔ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ထုတ္မယ္ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ဦးထင္ႀကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတြဲလုပ္ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔၊ လက္ထပ္သင္ထားတဲ့ တပည့္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ခိုင္းခ်င္တယ္ဆိုတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ စာေပဗိမာန္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးလို ျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးစံထြားဆိုတာလည္း အလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားကေလး လုပ္မယ့္သူတို႔ဘာတို႔ကို မထြက္ေစခ်င္ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ပိုင္းကလည္း အဲဒီလိုပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာရွိလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာေနလာတယ္၊ အမ်ားႀကီး ေလ့လာခဲ့ဖူးမွာပဲ။ အသံုးက်မွာပဲ၊ လိုအပ္မွာပဲဆိုတဲ့ အေနနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တားၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ တားေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ေၾကးမံုသတင္းစာမွာပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့ ထြက္စာတင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းထြက္လို႔မရတဲ့အတြက္ ေအာက္တုိဘာလေလာက္အထိ စာေပဗိမာန္မွာ မနက္ပိုင္းသြားလုပ္၊ ညပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကးမံုမွာလုပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေၾကမံုမွာလုပ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေၾကးမံုသတင္းစာဟာ အလြန္ေအာင္ျမင္တဲ့သတင္းစာ၊ ထင္ရွားတဲ့သတင္းစာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ္ စာေပဗိမာန္က ရာထူးႀကီး၊ တာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရာထူးေတြ၊ တာ၀န္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ စြန္႔လႊတ္ၿပီးေတာ့ မေသခ်ာမေရရာတဲ့ သတင္းစာေလာကကို ၀င္မယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ေၾကးမံုရဲ႕အေနအထားက မေရရာမေသခ်ာတဲ့ အေနအထားထက္ မကဘူးဗ်။ သတင္းစာေတြဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ထြက္ၿပီးရင္၊ ခဏခဏ ျပဳတ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ အဲဒီေတာ့ ေၾကးမံုသတင္းစာဟာ တကယ္ေရာ ရွင္သန္မွာလားဆိုတာ မသိတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာဟုတ္လား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့ ေၾကးမံုကို ၀င္လိုက္တာပဲဗ်။ သတင္းစာလုပ္ငန္းဟာ ရိုးရိုးတမ္းတမ္း အျခားေသာလုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ မတူဘဲနဲ႔ဟုတ္လား၊ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ရတယ္၊ အမ်ားႀကီးစကားေျပာရတယ္။ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး အလုပ္လုပ္ရတယ္၊ တာ၀န္ေတြယူရတယ္။ စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္ရတယ္ဟုတ္လား စသည္ေပါ့ဗ်ာ ဒါေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။  ဒါေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာပညာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဖို႔ေနရာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဒါေတြ မေျပာေတာ့ဘူး။

ေၾကးမံုသတင္းစာမွာ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ရတဲ့ဘ၀ဟာ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ေလာက္က သူစတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ သတင္းစာေတြကဘ၀နဲ႔ ကြာျခားလြန္းလွတယ္လို႔ ဦး၀င္းတင္က မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

အလုပ္သင္လို႔ေနနရတဲ့အခါကေနၿပီးေတာ့ Full Time ေပါ့ဗ်ာဟုတ္လား၊ အခ်ိန္ျပည့္ သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကးမံုမွာ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္းအျပည့္ သတင္းစာဆရာ လုပ္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ တာ၀န္ေတြကလည္း ရာခိုင္ႏႈန္းအျပည့္ ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္အထက္ကလူကေန ကိုယ့္ကိုခိုင္းတာေလးေတြ လုိက္လုပ္ရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးကေန ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က တာ၀န္ခံလုပ္ရတဲ့ သတင္းစာဆရာ ျဖစ္လာတယ္ဗ်။ ေၾကးမံုမွာကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္ ေၾကးမံုသတင္းစာက တာေမြမီးသတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စၿပီးေတာ့ လုပ္တာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာလုပ္တဲ့ကာလထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိေနတဲ့ ကိစၥဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းစာကို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စက္ကေလးေတြနဲ႔ ရိုက္ရတယ္ဗ်။ -------- ။ ရိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ရတယ္ဗ်။ ေစာင္ေရကလည္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ တက္လာတယ္။ ရိုက္တဲ့စက္ကလည္း ေသးေသးေလးဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အခ်ိန္ အမ်ားႀကီးလုပ္ရတယ္။ ညဆိုလို႔ရွိရင္ တစ္ေဖာင္ၿပီးတစ္ေဖာင္ လုပ္ေနတဲ့ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ခါ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ၊ နာရီျပန္တစ္ခ်က္အထိ လုပ္မွ ေဖာင္ပိတ္လို႔ရတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ္ ဘာသြားေတြ႕လဲ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုးတုန္းကၾကံဳခဲ့တဲ့ သတင္းစာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။