ေခတ္၀န္ (၉)

ဦး၀င္းတင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ စာဘူးေတာင္းမွဆုတ္ခြာလာၿပီး လွည္းကူးၿမိဳ႕ ရဲစခန္းထဲမွာ ေျမကတုတ္က်င္းေတြ တူးၿပီး ခံစစ္လုပ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

သိပ္မၾကာလိုက္ဘူးဗ်။ ေနာက္ပိုင္းၾကားတာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကေန ဟာေက်ာင္းသားေတြ “က်က်တ္” ကုန္ရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအကုန္လံုးကို ရန္ကုန္ျပန္ေခၚ၊ စစ္ပညာေတြဘာေတြ သင္ေပး၊ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္ထဲသြင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သို႔မဟုတ္လည္း လမ္းစဥ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္စုတယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကရင္သြားၿပီးေတာ့ ခါးကလိထိုးသလို သြားၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတာကိုးဗ်။ လုပ္ေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးဘိတ္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္က်၊ က်ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေခြးေျပး၀က္ေျပးေျပးၿပီးေတာ့ လွည္းကူးေရာက္၊ လွည္းကူးကေနၿပီးေတာ့ အဲဒီ အမိန္႔အရ ေလာ္လီကားႀကီးတစ္စင္းနဲ႔ ေခၚၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ရန္ကုန္လည္းေရာက္လည္းေရာက္ေရာ တန္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို SVF (Student Volunteer Force) ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕လိုက္တယ္ဗ်။ ဖြဲ႕လိုက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီတပ္ဖြဲ႕ကို ဘယ္မွာထားလဲဆိုေတာ့ ပညာေရးတကၠသိုလ္ရဲ႕ ပါေမာကၡလုပ္ေနတဲ့ ဦးဘအိမ္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ ဒီဂ်ီေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို အဲဒီမွာ ထည့္လိုက္တယ္။ ထည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီ တကသမွာသြားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေပါ့ဗ်ာ စာဘူးေတာင္းကိုသြားတိုက္တဲ့ အဖြဲ႕တင္မကေတာ့ဘဲနဲ႔ က်န္တဲ့ ဒီတပ္ထဲ၀င္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စစ္ပညာသင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြအားလံုး ၀င္လာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသား (၁၀၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဘူးေတာင္းေတာ့ ပါမလာဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသစ္ေတြက ဘယ္သူေတြသြားေတြ႕လဲဆိုေတာ့ ဥပမာ- ဦးညြန္႔ေ၀ဆိုပါေတာ့ဗ်ာဟုတ္လား၊ ကိုညြန္႔ေ၀။ ႏိုင္ငံျခားဟားဗတ္တို႔ဘာတို႔ သြားၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးပညာေတြ သင္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ IMF တို႔ဘာတို႔ ဆိုတဲ့ ကမၻာ့စီးပြားေရးအဖြဲ႕အစည္းႀကီးမွာ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာက်တဲ့အခါက်ေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ အေနနဲ႔ ရွိေနတဲ့ ဦးညြန္႔ေ၀ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတဲ့လူတစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္ဗ်။ နာမည္ေက်ာ္ အမ်ဳိးသားစာေပေတြကိုေရးတဲ့ ဦးဖိုးက်ားရဲ႕သား ေဇာ္၀င္း။ အဲဒီ ကိုေဇာ္၀င္းတို႔ဘာတို႔ ပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားတပ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕ၾကတယ္ဗ်။ ဖြဲ႕ၿပီးေတာ့ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ကိုညြန္႔တင္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတြဘာေတြ ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ကိုျပည္စိုးဆိုတာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးျပည္စိုးတို႔ဘာတို႔ျဖစ္၊ နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ လက္ေ၀ွ႔သမားေပါ့ဗ်ာ။ ကိုေအာင္ထြန္းဆိုတဲ့လူ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ။ ပညာေရးဌာန ဒု၀န္ႀကီးတို႔ဘာတို႔ ျဖစ္သြားတယ္။ ဦးေအာင္ထြန္းေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုလူေမာ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္မွာ သုေတသနဌာနမွဴးတို႔ဘာတို႔ျဖစ္သြားတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလူေမာ္ေပါ့။ အဲဒီသင္တန္းေက်ာင္းကို စၿပီးေတာ့ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဘယ္သူက ကိုင္လဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ဘခ်ဳိက လက္ဖတင္နင္၊ အဲဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္ညြန္႔ကေတာ့ ကက္ပတိန္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီမွာ ျပႆနာေလးေတြ နည္းနည္းရွိတယ္ဗ်။ ရွိတယ္ဆိုတာက ေက်ာင္းသားေတြက လက္နက္နဲ႔ျဖစ္တဲ့အခါ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြကလည္း အမ်ဳိးစံု႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔နည္းနည္းႏြယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေတာခိုမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ စီစဥ္ၾကတယ္ဗ်။ ေထာက္လွမ္းေရးက အလြန္ေကာင္းတာကိုးဗ်။ သတင္းကေပါက္ေရာဗ်။ ေပါက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ နာမည္အလြန္ေက်ာ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္မွဴးႀကီးဂြမ္ရွိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕တပ္မွဴးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီသင္တန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ရတယ္။ သံုးလနီးပါးေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ရတာဗ်။ မိုးဦးေပါက္ေလာက္လည္းက်ေရာ သင္တန္းဆင္းပြဲ ၿပီးသြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စစ္ထဲ၀င္ဖို႔ကို ေျပာတယ္။ ဗိုလ္သင္တန္းကို သြားၾက။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္သင္တန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ လပိုင္းေလာက္ပဲလုပ္ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ေတြေမြးထုတ္ေနတာဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို တပ္ထဲကို၀င္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာတယ္။ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ အခုဒီ စာဘူးေတာင္းတိုက္ပြဲတို႔ဘာတို႔ ေရာက္သြားတဲ့အထိ သို႔မဟုတ္လည္း စာဘူးေတာင္းတိုက္ပြဲကေနၿပီးေတာ့ ဟုတ္လား၊ တပ္လွန္ၿပီးေတာ့ ေျပးလာရတဲ့အထိေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီ SVF သင္တန္းတို႔ဘာတို႔ တက္တဲ့အထိ စစ္ေသြးေလးက ကၽြန္ေတာ့္မွာလာၿပီးေတာ့ နည္းနည္းနည္းနည္း ရြပိုးထိုးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကတစ္ဘက္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စစ္ထဲ၀င္ၾကပါ၊ ဗိုလ္သင္တန္းတက္ၾကပါ၊ ဆိုၿပီးေတာ့ တိုက္တြန္းေတာ့အခ်ိန္က်တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာခဲ့သလိုပဲ “ေဟ့.. စစ္တိုက္မယ့္လူေတြ ရွိတယ္။ မင္းစာသင္ေနတယ္မဟုတ္လား။ စာဆက္သင္..” လို႔ဆိုတဲ့ တိုတိုျပတ္ျပတ္စကားကို ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲမွာ တစ္ခါျပန္ၾကြလာျပန္ေရာဗ်။ အဲဒီေတာ့ စစ္ထဲ၀င္ၾကေဟ့လို႔ ေမၿမိဳ႕သင္တန္းကို ပို႔ေနတဲ့အခ်ိန္က်တဲ့ အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စစ္ထဲမ၀င္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ဦး၀င္းတင္ဟာ ေမၿမိဳ႕ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းကို မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ဒုတိယႏွစ္ကို (၄၉) အလယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၿပီးေတာ့ တက္တယ္။ သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္လာတဲ့ ပထမႏွစ္မွာလည္းကၽြန္ေတာ္ ဟုတၱိပတၱိ ေက်ာင္းစာမသင္ခဲ့ဘူး။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုပဲ  ျမသန္းတင့္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ခါတေလ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာထိုင္ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြကို ရြတ္ၾကဖတ္ၾက၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗမာျပည္သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ သမိုင္းစာအုပ္ေတြကိုေရးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာခင္ေအာင္က အဂၤလိပ္စကားေျပာတာက်ေတာ့ အလြန္ေကာင္းတယ္၊ အလြန္ရွင္းတယ္။ သို႔ေသာ္ အသံက အဂၤလိပ္သံနဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာသံေပါ့ဗ်ာ။ ငပိသံေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအသံမ်ဳိးနဲ႔ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာတာက တယ္ေကာင္း၊ တယ္ရွင္း၊ တယ္ၿပီးေတာ့ သင္တာျပဳတာလို ျပတ္သား၊ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ၿပီးေတာ့ သေဘာက်တာ။ ကဗ်ာေတြသင္တယ္ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္စာေတြ...၊ သူက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပါေမာကၡခ်ဳပ္သာျဖစ္ေနတယ္။