ေခတ္၀န္ (၁၆)

အဲဒီသတင္းစာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ျပႆနာေတြေတာ့ အေတာ္တက္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ အခုေခတ္ေလာက္ေတာ့ မဆိုးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အခုေခတ္လို လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြတို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေရဒီယိုေတြမွာ၊ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ခဏခဏေျပာေနသလို စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ဖိႏွိပ္မႈ၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ၊ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ ယိမ္းယိုင္ေနမႈ စသည္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလို တစ္ခါတည္းကို လူေတြခံစားမႈေတြေပါ့ဗ်ာ လယ္သမားခံစားရတာ၊ အလုပ္သမား ခံစားရတာ၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြမွာ ျပႆနာျဖစ္တာဆိုတဲ့၊ ဒီေလာက္ႀကီးကၽြန္ေတာ္တို႔ျဖစ္တာ မဟုတ္ေပမဲ့လို႔ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္အေနနဲ႔ ျပႆနာဆိုတာကေတာ့ ရွိတာခ်ည္းေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ၁၉၅၆ တစ္၀ိုက္မွာ ဒီ ဖဆပလက ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေတာ့ ဖဆပလထဲမွာလည္း၊ လူေတြကသိပ္ၿပီးေတာ့ ဖဆပလကို မေထာက္ခံခ်င္ၾကဘူး။ နည္းနည္းယိမ္းယိုင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့

အတိုက္အခံပါတီျဖစ္တဲ့ ပမညတရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ျမင့္လာတယ္။ ပမညတလႈပ္ရွားမႈေတြ ျမင့္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီအာဏာရ ဖဆပလရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈကန္႔သတ္မႈေတြကလည္း ႀကီးလာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခါမွာ ေနာက္ဆံုးဘိတ္က်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္လဲဆိုေတာ့ ေလးေလာင္းၿပိဳင္သတ္မႈတို႔ဘာတို႔၊ အဲလိုဟာမ်ဳိးေတြအထိ ဟုတ္လား၊ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ၿမိတ္မပိုတို႔ဘာတို႔ဆိုတဲ့ ၿမိတ္ဘက္မွာ မိန္းမေတြ ျပန္ေပးဆြဲခံရ၊ ပ်ဴေစာထီးတို႔ဘာတို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ပ်ဴေစာထီး ဆိုတာကေတာ့ အခုေခတ္ စြမ္းအားရွင္လိုပုဂိၢဳလ္ေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုပုဂိၢဳလ္ေတြကေနၿပီးေတာ့ လူေတြကို ျပန္ေပးဆြဲခ်င္သလိုဆြဲ၊ သတ္ျဖတ္မႈဆိုတဲ့ ဟာမ်ဳိးေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က သတင္းစာမွာထည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ လူေတြက၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မခံႏိုင္ဘူးဗ်။ မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ လူေတြဆိုတာက တျခားလူေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီအာဏာရအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာရွိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္မ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ဥပမာဆိုပါေတာ့ အဲဒီေခတ္တုန္းက ၀န္ႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလြန္ကို ခဏခဏလည္း ေတြ႕ဆံုၿပီးေတာ့၊ ခဏခဏလည္း စကားမ်ားရ၊ ရန္ျဖစ္ရ၊ ျငင္းရခုန္ရတဲ့ ၀န္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီ ဖဆပလ၀န္ႀကီး သခင္ခ်စ္ေမာင္၊ ျမန္ေအာင္သခင္ခ်စ္ေမာင္ေခၚတယ္။ သူ ရာထူးလက္ကိုင္မရွိတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးခင္မင္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀န္ႀကီးသခင္ခ်စ္ေမာင္ကဆိုလို႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗမာျပည္ျပန္ေခၚမယ္။ ဟုတ္လား ဒီသတင္းစာကို ခ်က္ခ်င္းရပ္ျပစ္ပါ။ ဆိုတဲ့ ဟာမ်ဳိးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒီျခိမ္းေျခာက္မႈေတြ၊ သို႔မဟုတ္လို႔ရွိရင္လည္း ဒီလိုအမိန္႔ေပးမႈေတြ လုပ္လာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္က အေတြ႕အၾကံဳ ရွိခဲ့တယ္ဗ်။ ၾကံဳတုန္းမို႔လို႔ေျပာရဦးမယ္။ အဲလိုသတင္းစာမ်ဳိးထုတ္တာက ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ သံုးေစာင္ေလာက္ ရွိဖူးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ တကၠသိုလ္ထင္ႀကီးက အေမရိကမွာ သတင္းစာပညာ သင္ၾကားေနတုန္းအခ်ိန္မွာ ေရာင္နီဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ သတင္းစာေလး ထုတ္ဖူးတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အရင္ေလး နည္းနည္းေလးေစာတဲ့၊ သို႔မဟုတ္ရင္လည္း သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေလာက္ျဖစ္တဲ့ အိုးေ၀ဦးညိဳျမေပါ့ဗ်ာ၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး ဦးညိဳျမကလည္း ဗမာလိုေရးၿပီးေတာ့ သတင္းစာေလး ထုတ္ဖူးတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သတင္းစာပညာေတာ္သင္လုပ္ခဲ့ဖူးၿပီးေတာ့ ဗမာျပည္မွာေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့သတင္းစာဆရာအေနနဲ႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ ၾကာၾကာမလုပ္ဖူးဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကုလသမဂၢတို႔၊ ကမၻာ့ဘဏ္တို႔ဘာတို႔မွာ လုပ္သြားတဲ့ ဦးတင္ေအာင္ဆိုတဲ့ပုဂိၢဳလ္၊ ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒီ ဦးတင္ေအာင္ကလည္း သတင္းစာပညာေတာ္သင္အေနနဲ႔ အေမရိကားတို႔ဘာတို႔မွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီပုဂိၢဳလ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လက္ေရးစာေစာင္၊ လက္ေရးသတင္းစာေလး ထုတ္ဖူးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဦးထင္ႀကီးကလည္း ေနာက္ပိုင္း စာနယ္ဇင္းသမိုင္းျပပြဲတို႔ဘာတို႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ သတင္းစာေလးကို တင္ျပဖူးတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရရွိတဲ့ သတင္းစာေလးအေၾကာင္းေပါ့။

ဥေရာပအေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလးေျပာခ်င္တယ္ဗ်။ ဥေရာပအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ ဥေရာပရဲ႕ အေနအထားေတြဘာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာထူးထူးျခားျခား ျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ၁၉၅၅/၅၆ မွာ အေရွ႕ဥေရာပ ဟုတ္လား၊ အလြန္ကိုႀကီးမားတဲ့ ႐ုရွားကြန္ျမဴနစ္ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ အေရွ႕ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ၾကားထဲမွာ စၿပီးေတာ့ အက္ေၾကာင္းေတြက ေပၚလာတယ္ဗ်။ တစ္ပါတီစနစ္ေတြ၊ လြတ္လပ္မႈဆိတ္သုန္းမႈေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့လကၡဏာေတြ ဥေရာပမွာ ေပၚၿပီဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဥေရာပကို မေရာက္ခင္ ၁၉၅၀ ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္ေလာက္တုန္းက ပိုလန္တို႔ဘာတို႔ႏိုင္ငံက ေပၚတနန္ဆိုတဲ့အရပ္ေတြဘာေတြမွာ ပိုလန္အလုပ္သမားေတြ လႈပ္ရွားမႈေတြဘာေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္လား ေနာက္ အေရွ႕ဂ်ာမနီမွာနည္းနည္း လႈပ္ရွားမႈတခ်ဳိ႕ရွိတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၅၆ ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဟန္ေဂရီမွာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ႀကီးကို အံုၾကြဆန္႔က်င္တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီး ေပၚလာတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သတင္းစာေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကေနၿပီးေတာ့ လူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္တာတို႔၊ တစ္ခါ ကြန္ျမဴနစ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို လူထုက ၀ိုင္းဖမ္းၿပီးေတာ့ တစ္ခါျပန္ၿပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္တဲ့ဟာတို႔၊ ဟုတ္လား ဒီကြန္ျမဴနစ္ေထာင္လွမ္းေရးေတြအကုန္လံုးက လူေတြ၀ိုင္းထားတဲ့ၾကားထဲမွာ အလြန္ကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ မ်က္ႏွာေတြဘာေတြ ရႈံ႕မဲ့ၿပီး၊ ငိုယိုၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ေနတဲ့ဟာမ်ဳိးတို႔ ဒီလိုဟာမ်ဳိးေတြကလည္း သတင္းစာေတြမွာ ပလူပ်ံေနေအာင္ပါတယ္ဗ်။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် လူထုရဲ႕ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုရွားကလည္း ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ပူတာဘတ္တို႔ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ ဟန္ေဂရီ ၿမိဳ႕ေတြဘာေတြကို ၀င္ၿပီးေတာ့ ႐ုရွားတပ္ေတြကို ၀င္ေရာက္လာ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေသးစိတ္ေတြေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး...။