ဦး၀င္းတင္ တကၠသိုလ္တက္စဥ္ အင္မတန္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ မင္းယုေ၀ပါ။
သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္ဗ်။ တစ္ႏွစ္ႀကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ျမသန္းတင့္လို အတန္းအတူတူ မဟုတ္ဘူး။ သူက ပုသိမ္သားပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ သိရတာေတာ့ ကာတြန္းဆရာ ကိုေဖသိန္းတို႔၊ ကိုေဖသိန္းရဲ႕ညီ ၀င္းေမာင္တင္တို႔ဘာတို႔ဆိုတဲ့ အဲဒီ လူေတြနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြဗ်။ အဲဒီေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြေရးတယ္ဗ်ာ။ ဥပမာဆိုတာေတာ့ တစ္ရက္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေက်ာင္းေတြကလည္း ကရင္သူပုန္ထဘာထနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ျပန္ကုန္ၿပီ။ မွတ္မိေသးတယ္ဗ်။ ေႏြၾကီးဗ်။ ေက်ာင္းသားေတြက အကုန္လံုးျပန္ကုန္ၿပီ။ အဲဒီမွာ သူက ေရးတယ္ဗ်ာ။ သူ႔အခန္းထဲမွာသူ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ခန္း၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က စစ္ကိုင္းေဆာင္မွာဗ်။ ဒုတိယထပ္၊ စစ္ကိုင္းေဆာင္ ---- အခန္းမွာေနတာ။ ႏွစ္ေယာက္ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ သူက သူ႔ကဗ်ာေတြေရး၊ ေရးၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထက္သန္စြာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ လာၿပီးေတာ့ ဖတ္စမ္းပါဗ်ာ၊ ကို၀င္းတင္ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဆိုၿပီးေတာ့ေပး။
မင္းယုေ၀နဲ႔သိလိုက္ရတဲ့ အက်ဳိးဆက္တစ္ခု ဘာရသြားလဲဆိုေတာ့ လူလားမေျမာက္တဲ့ကဗ်ာဆရာဘ၀ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီဟာက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေတြဘာေတြ ေရးေနၿပီဗ်။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတို႔၊ ႐ႈမ၀တို႔ဘာတို႔ စတဲ့ ကဗ်ာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာအရွည္ႀကီးေတြလည္းေရးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာဆရာနာမည္လည္း ႏွစ္ခုသံုးခုေလာက္ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာကေလာင္နာမည္ေပါ့ဗ်ာ။ ေရးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနတယ္ ထင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မင္းယုေ၀ထက္ပိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာေရးတဲ့ဟာမွာ ေစာတယ္ထင္တာပဲေပါ့ဗ်ာ။ စာေစာင္တို႔ဘာတို႔မွာ ပံုႏွိပ္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေစာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုပဲ ထင္တာေပါ့။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြေရးတယ္ဗ်ာ။ ေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပ။ ျပျပျပျပ ေနာက္က်ေတာ့ သူက အဲဒီကဗ်ာေတြကို ဆရာမင္းသု၀ဏ္ဆီသြား...၊ ျပ...။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ေနၿပီးေတာ့ သူ႔ကို အမွာစာေတြဘာေတြေတာင္ ေရးေပးတယ္ဗ်။ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္က ေနာက္ေတာ့က်ေတာ့ စာအုပ္အေနနဲ႔ ထြက္တယ္ဗ်။ “ဘ၀မာလာ” ဆိုၿပီးေတာ့ ထြက္တဲ့ မင္းယုေ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး ကဗ်ာစာအုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ မင္းယုေ၀ရယ္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေအာင္လုပ္တာလည္း ဒီစာအုပ္ပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီစာအုပ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေျပာျပမယ့္၊ ကဗ်ာဆရာမ ေငြတာရီနဲ႔ ေတြ႕၊ ဆံု၊ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီးေတာ့ ညားေပါ့ဗ်ာ။ အဲ.. အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့၊ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ကို စတင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သူ႔စာအုပ္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔က ခုနေျပာတဲ့၊ အဲ လူလားမေျမာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာဘ၀ကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေစတယ္လို႔ ဆိုတဲ့စကား ကၽြန္ေတာ္ေျပာရတာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူကဗ်ာေရးေနပံုေတြ၊ သူ႔ကဗ်ာေတြ၊ ဟုတ္လား သူ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ေတြးၾကံမႈေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ေငးေမွ်ာ္မႈေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟား...၊ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သေဘာေပါက္သြားတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာဆရာကိုးဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္က။ ငါ အေပ်ာ္တမ္းကဗ်ာေရးသလိုဟာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္မယ့္အစားေတာ့ ငါ သတင္းစာပဲ စိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကဗ်ာဆရာေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္နဲ႔ေတာ့ ငါလုပ္ေနရင္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ ရွိမွာပဲ။ ဟုတ္လား။ ငါအမႈိက္႐ႈပ္တာပဲ ျဖစ္မွာပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ ေစာေစာစီးစီးပဲဗ်ာ၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ခါစ ႏွစ္ေလာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာကို စြန္႔ပစ္လုိက္ေရာဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ မေရးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေလးဘာေလး ေရးတာေတြ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ႐ႈမ၀တို႔ဘာတို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ “သန္းေဆြ” ေပါ့ဗ်ာ။ သန္းေဆြက ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့ သတင္းစာတုိက္ အိုးေ၀မွာ လာၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ အတိုအစကဗ်ာေတြ ဆြဲယူသြား၊ ႐ႈမ၀ထဲထည့္ဘာညာ ဒီလိုဟာေလးေတြေတာ့ တစ္ပုဒ္တေလ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ အခု ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အခါက်မွ ----- လိုကဗ်ာမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းပါးပါး ေရးျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ့ ကဗ်ာေတြက မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဦး၀င္းတင္ စစ္ကိုင္းေဆာင္မွာရွိခဲ့စဥ္ ကဗ်ာဆရာ မင္းယုေ၀နည္းတူ၊ ကဗ်ာဆရာ ေနာင္၊ ကဗ်ာဆရာ ကို၀င္း၊ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ေအာင္၊ ဆရာၾကည္လင္၊ ဆရာေအာင္လင္း၊ ဆရာထင္လင္းစတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားၿပီးေတာ့ ေတြ႕တာဗ်။ အဲဒီေတြ႕တဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာဆရာေတြပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြပါတယ္။ ဘာသာျပန္ဆရာေတြပါတယ္။ ၀တၳဳေရးဆရာေတြပါတယ္။ စသည္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စာေပအားထုတ္မႈေတြ ကဗ်ာစာေပအျမင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လာၿပီးေတာ့ ထင္ဟပ္တယ္၊ ႐ိုက္ခတ္တယ္။ ဟုတ္လား ကဲကဲပိုပိုေလးေျပာရမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုင္ေဆာင့္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးေတြဘာေတြ သိပ္အဆက္အစပ္မရွိဘူး ဆိုေပမယ့္လို႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ေတြမွာလည္းပါ၀င္တဲ့ ျမသန္းတင့္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး၊ ေအာင္လင္းလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး၊ ဟုတ္လား ဒီ ေက်ာ္ေအာင္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာၿပီးေတာ့ ဂယက္႐ိုက္တာလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က ပါ၀င္တယ္၊ ပတ္သက္တယ္၊ ေရွ႕တန္းကေနလႈပ္ရွားတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ အဲဒီအထိေတာ့ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာသလို အဲဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လြတ္လပ္ေရးရတယ္ဗ်ာ။ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ ပါ၀င္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မရဘူး။ သိပ္ကြာတယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေနနဲ႔က သိပ္ၿပီးေတာ့ ထူးထူးျခားျခားလႈပ္ရွားမႈ သိပ္မရွိလွဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တယ္ဗ်။ တျခားၿမိဳ႕ေတြနဲ႔စာရင္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီကြန္ျမဴနစ္ေတြဘာေတြ မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆိုင္းဘုတ္တင္ထားၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္တဲ့ ဟာေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါေနတာပဲ။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ဂႏၶီလုပ္ၾကံခံရတဲ့ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္၀ါဒ႐ႈတ္ခ်ေရး အစည္းအေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အျခားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း (၁၇) ႏွစ္သားေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ၿပီးေတာ့ မိန္႔ခြန္းေတြ၊ စကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးတာ ရွိတယ္ခင္ဗ်။ ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ ဒီလြတ္လပ္ေရးနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီးေတာ့၊ မ်ားမ်ားစားစားႀကီးလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ဟိုဒင္းမဟုတ္ဘူး၊ မလုပ္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေျခခံေတြ ရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲဆိုေတာ့ လြတ္လပ္ေရးက ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက လြတ္လပ္ေရးက ရၿပီးေနၿပီ။ အဲဒီ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့အျပင္ကို အဲဒီအေပၚမွာတည္ၿပီးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ဘာတို႔ ေတာခိုတာတို႔ဘာတို႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကရင္သူပုန္ထတာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးထဲ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မပါေတာ့ဘူး။ စာေပကိစၥပဲ ပါ၀င္သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလး ျဖတ္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ဘူး ဆိုေပမယ့္လို႔လည္း နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ကို ေရာေရာယွက္ယွက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလး တစ္ခု ရွိတယ္ဗ်။ ဒီလိုဗ်ာ။
အဲဒါကေတာ့ ၁၉၄၉၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကရင္နဲ႔ဗမာ တုိက္ပြဲေတြပါပဲခင္ဗ်ာ။
ကရင္က အင္းစိန္ကိုလည္း သိမ္းထားၿပီ။ ေစာ္ပြားႀကီးကုန္းတို႔ဟုတ္လား။ အခု ဘုရားတည္ထားတဲ့ မင္းဓမၼကုန္းဆိုတဲ့ ေနရာတစ္၀ိုက္ေတြ ဟုတ္လား၊ ခ၀ဲျခံတို႔ အဲဒီ ရန္ကုန္အင္းစိန္ ကားလမ္းတစ္၀ိုက္က ေနရာေတြကို သိမ္းထားၿပီ။ အဲ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဟိုဘက္ကမ္းမွာလည္း သူပုန္ေတြက ခဏခဏလာေန၊ ၀င္ထြက္သြားလာေနၿပီ။ ခရမ္းသံုးခြတို႔ အဲဒီဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ကရင္သူပုန္ေတြ ၀င္ထြက္သြားလာ ေနတဲ့အတြက္၊ ဒီ သံလ်င္တို႔ဘာတို႔ သြားဖို႔ကလည္း မလြယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဟိုဘက္ကမ္းတို႔ဘာတို႔၊ ေညာင္တုန္းတို႔ကလည္းဟုတ္လား၊ ကူးဖို႔ဆိုတာလည္း မလြယ္။ တစ္ခါ ဒီေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းတို႔ဘာတို႔ ကရင္က သိမ္းထားတဲ့အတြက္ ျပည္၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလမ္းဆိုတာေတြလည္း မသြားႏိုင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ကြက္ကြက္ကေလး က်န္ေတာ့တယ္ဗ်ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ ဘယ္အထိသြားလို႔ရသလဲ ဆိုေတာ့ သမိုင္းအထိ လာလို႔ရတယ္ဗ်ေနာ္။ တစ္ခါ ဟိုဘက္မွာဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းဟိုဘက္ဆိုရင္ကို စိတ္မခ်ရေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာေနာ္။ သူတို႔ေတြ ဘာလုပ္ၾကလဲဆိုေတာ့ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ျပည္လမ္းနဲ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ၾကားထဲမွာရွိတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေနရာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကြက္လပ္ၿပီးမွာ အေျမာက္ႀကီးေတြဆင္ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ သမိုင္းတစ္၀ိုက္ကို လွမ္းပစ္တယ္ဗ်။ ေက်ာင္းေတြကလည္း ပိတ္။ ျပန္ခ်င္တဲ့လူကလည္း ျပန္သြား။ မျပန္ႏိုင္တဲ့လူကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုေပါ့ဗ်ာ။ က်န္ေန။ ဘယ္သြားရမွန္းလဲမသိ၊ ဘာမသိ။
ဦး၀င္းတင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ကရင္ဗမာအေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့ပံုကို ေရွ႕အပတ္မွာ ဆက္လက္နားဆင္ပါခင္ဗ်ာ။
သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္ဗ်။ တစ္ႏွစ္ႀကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ျမသန္းတင့္လို အတန္းအတူတူ မဟုတ္ဘူး။ သူက ပုသိမ္သားပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ သိရတာေတာ့ ကာတြန္းဆရာ ကိုေဖသိန္းတို႔၊ ကိုေဖသိန္းရဲ႕ညီ ၀င္းေမာင္တင္တို႔ဘာတို႔ဆိုတဲ့ အဲဒီ လူေတြနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြဗ်။ အဲဒီေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြေရးတယ္ဗ်ာ။ ဥပမာဆိုတာေတာ့ တစ္ရက္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေက်ာင္းေတြကလည္း ကရင္သူပုန္ထဘာထနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ျပန္ကုန္ၿပီ။ မွတ္မိေသးတယ္ဗ်။ ေႏြၾကီးဗ်။ ေက်ာင္းသားေတြက အကုန္လံုးျပန္ကုန္ၿပီ။ အဲဒီမွာ သူက ေရးတယ္ဗ်ာ။ သူ႔အခန္းထဲမွာသူ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ခန္း၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က စစ္ကိုင္းေဆာင္မွာဗ်။ ဒုတိယထပ္၊ စစ္ကိုင္းေဆာင္ ---- အခန္းမွာေနတာ။ ႏွစ္ေယာက္ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ သူက သူ႔ကဗ်ာေတြေရး၊ ေရးၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ထက္သန္စြာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ လာၿပီးေတာ့ ဖတ္စမ္းပါဗ်ာ၊ ကို၀င္းတင္ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဆိုၿပီးေတာ့ေပး။
မင္းယုေ၀နဲ႔သိလိုက္ရတဲ့ အက်ဳိးဆက္တစ္ခု ဘာရသြားလဲဆိုေတာ့ လူလားမေျမာက္တဲ့ကဗ်ာဆရာဘ၀ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီဟာက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေတြဘာေတြ ေရးေနၿပီဗ်။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတို႔၊ ႐ႈမ၀တို႔ဘာတို႔ စတဲ့ ကဗ်ာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာအရွည္ႀကီးေတြလည္းေရးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာဆရာနာမည္လည္း ႏွစ္ခုသံုးခုေလာက္ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာကေလာင္နာမည္ေပါ့ဗ်ာ။ ေရးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနတယ္ ထင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မင္းယုေ၀ထက္ပိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာေရးတဲ့ဟာမွာ ေစာတယ္ထင္တာပဲေပါ့ဗ်ာ။ စာေစာင္တို႔ဘာတို႔မွာ ပံုႏွိပ္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေစာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုပဲ ထင္တာေပါ့။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြေရးတယ္ဗ်ာ။ ေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပ။ ျပျပျပျပ ေနာက္က်ေတာ့ သူက အဲဒီကဗ်ာေတြကို ဆရာမင္းသု၀ဏ္ဆီသြား...၊ ျပ...။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ေနၿပီးေတာ့ သူ႔ကို အမွာစာေတြဘာေတြေတာင္ ေရးေပးတယ္ဗ်။ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္က ေနာက္ေတာ့က်ေတာ့ စာအုပ္အေနနဲ႔ ထြက္တယ္ဗ်။ “ဘ၀မာလာ” ဆိုၿပီးေတာ့ ထြက္တဲ့ မင္းယုေ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး ကဗ်ာစာအုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ မင္းယုေ၀ရယ္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေအာင္လုပ္တာလည္း ဒီစာအုပ္ပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီစာအုပ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေျပာျပမယ့္၊ ကဗ်ာဆရာမ ေငြတာရီနဲ႔ ေတြ႕၊ ဆံု၊ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီးေတာ့ ညားေပါ့ဗ်ာ။ အဲ.. အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့၊ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ကို စတင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သူ႔စာအုပ္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔က ခုနေျပာတဲ့၊ အဲ လူလားမေျမာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာဘ၀ကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေစတယ္လို႔ ဆိုတဲ့စကား ကၽြန္ေတာ္ေျပာရတာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူကဗ်ာေရးေနပံုေတြ၊ သူ႔ကဗ်ာေတြ၊ ဟုတ္လား သူ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ေတြးၾကံမႈေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ေငးေမွ်ာ္မႈေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟား...၊ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သေဘာေပါက္သြားတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာဆရာကိုးဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္က။ ငါ အေပ်ာ္တမ္းကဗ်ာေရးသလိုဟာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္မယ့္အစားေတာ့ ငါ သတင္းစာပဲ စိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကဗ်ာဆရာေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္နဲ႔ေတာ့ ငါလုပ္ေနရင္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ ရွိမွာပဲ။ ဟုတ္လား။ ငါအမႈိက္႐ႈပ္တာပဲ ျဖစ္မွာပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ ေစာေစာစီးစီးပဲဗ်ာ၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ခါစ ႏွစ္ေလာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာကို စြန္႔ပစ္လုိက္ေရာဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ မေရးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေလးဘာေလး ေရးတာေတြ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ႐ႈမ၀တို႔ဘာတို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ “သန္းေဆြ” ေပါ့ဗ်ာ။ သန္းေဆြက ကၽြန္ေတာ္လုပ္တဲ့ သတင္းစာတုိက္ အိုးေ၀မွာ လာၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ အတိုအစကဗ်ာေတြ ဆြဲယူသြား၊ ႐ႈမ၀ထဲထည့္ဘာညာ ဒီလိုဟာေလးေတြေတာ့ တစ္ပုဒ္တေလ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ အခု ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အခါက်မွ ----- လိုကဗ်ာမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းပါးပါး ေရးျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ့ ကဗ်ာေတြက မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဦး၀င္းတင္ စစ္ကိုင္းေဆာင္မွာရွိခဲ့စဥ္ ကဗ်ာဆရာ မင္းယုေ၀နည္းတူ၊ ကဗ်ာဆရာ ေနာင္၊ ကဗ်ာဆရာ ကို၀င္း၊ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ေအာင္၊ ဆရာၾကည္လင္၊ ဆရာေအာင္လင္း၊ ဆရာထင္လင္းစတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားၿပီးေတာ့ ေတြ႕တာဗ်။ အဲဒီေတြ႕တဲ့အထဲမွာ ကဗ်ာဆရာေတြပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြပါတယ္။ ဘာသာျပန္ဆရာေတြပါတယ္။ ၀တၳဳေရးဆရာေတြပါတယ္။ စသည္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စာေပအားထုတ္မႈေတြ ကဗ်ာစာေပအျမင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လာၿပီးေတာ့ ထင္ဟပ္တယ္၊ ႐ိုက္ခတ္တယ္။ ဟုတ္လား ကဲကဲပိုပိုေလးေျပာရမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုင္ေဆာင့္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးေတြဘာေတြ သိပ္အဆက္အစပ္မရွိဘူး ဆိုေပမယ့္လို႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ေတြမွာလည္းပါ၀င္တဲ့ ျမသန္းတင့္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး၊ ေအာင္လင္းလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး၊ ဟုတ္လား ဒီ ေက်ာ္ေအာင္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာၿပီးေတာ့ ဂယက္႐ိုက္တာလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က ပါ၀င္တယ္၊ ပတ္သက္တယ္၊ ေရွ႕တန္းကေနလႈပ္ရွားတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ အဲဒီအထိေတာ့ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာသလို အဲဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လြတ္လပ္ေရးရတယ္ဗ်ာ။ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ ပါ၀င္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မရဘူး။ သိပ္ကြာတယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေနနဲ႔က သိပ္ၿပီးေတာ့ ထူးထူးျခားျခားလႈပ္ရွားမႈ သိပ္မရွိလွဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တယ္ဗ်။ တျခားၿမိဳ႕ေတြနဲ႔စာရင္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီကြန္ျမဴနစ္ေတြဘာေတြ မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆိုင္းဘုတ္တင္ထားၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္တဲ့ ဟာေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါေနတာပဲ။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ ဂႏၶီလုပ္ၾကံခံရတဲ့ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္၀ါဒ႐ႈတ္ခ်ေရး အစည္းအေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အျခားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း (၁၇) ႏွစ္သားေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ၿပီးေတာ့ မိန္႔ခြန္းေတြ၊ စကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖူးတာ ရွိတယ္ခင္ဗ်။ ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ ဒီလြတ္လပ္ေရးနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီးေတာ့၊ မ်ားမ်ားစားစားႀကီးလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ဟိုဒင္းမဟုတ္ဘူး၊ မလုပ္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေျခခံေတြ ရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲဆိုေတာ့ လြတ္လပ္ေရးက ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက လြတ္လပ္ေရးက ရၿပီးေနၿပီ။ အဲဒီ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့အျပင္ကို အဲဒီအေပၚမွာတည္ၿပီးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ဘာတို႔ ေတာခိုတာတို႔ဘာတို႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကရင္သူပုန္ထတာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးထဲ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မပါေတာ့ဘူး။ စာေပကိစၥပဲ ပါ၀င္သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလး ျဖတ္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ဘူး ဆိုေပမယ့္လို႔လည္း နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ကို ေရာေရာယွက္ယွက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလး တစ္ခု ရွိတယ္ဗ်။ ဒီလိုဗ်ာ။
အဲဒါကေတာ့ ၁၉၄၉၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကရင္နဲ႔ဗမာ တုိက္ပြဲေတြပါပဲခင္ဗ်ာ။
ကရင္က အင္းစိန္ကိုလည္း သိမ္းထားၿပီ။ ေစာ္ပြားႀကီးကုန္းတို႔ဟုတ္လား။ အခု ဘုရားတည္ထားတဲ့ မင္းဓမၼကုန္းဆိုတဲ့ ေနရာတစ္၀ိုက္ေတြ ဟုတ္လား၊ ခ၀ဲျခံတို႔ အဲဒီ ရန္ကုန္အင္းစိန္ ကားလမ္းတစ္၀ိုက္က ေနရာေတြကို သိမ္းထားၿပီ။ အဲ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဟိုဘက္ကမ္းမွာလည္း သူပုန္ေတြက ခဏခဏလာေန၊ ၀င္ထြက္သြားလာေနၿပီ။ ခရမ္းသံုးခြတို႔ အဲဒီဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ကရင္သူပုန္ေတြ ၀င္ထြက္သြားလာ ေနတဲ့အတြက္၊ ဒီ သံလ်င္တို႔ဘာတို႔ သြားဖို႔ကလည္း မလြယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဟိုဘက္ကမ္းတို႔ဘာတို႔၊ ေညာင္တုန္းတို႔ကလည္းဟုတ္လား၊ ကူးဖို႔ဆိုတာလည္း မလြယ္။ တစ္ခါ ဒီေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းတို႔ဘာတို႔ ကရင္က သိမ္းထားတဲ့အတြက္ ျပည္၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလမ္းဆိုတာေတြလည္း မသြားႏိုင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ကြက္ကြက္ကေလး က်န္ေတာ့တယ္ဗ်ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟာ ဘယ္အထိသြားလို႔ရသလဲ ဆိုေတာ့ သမိုင္းအထိ လာလို႔ရတယ္ဗ်ေနာ္။ တစ္ခါ ဟိုဘက္မွာဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းဟိုဘက္ဆိုရင္ကို စိတ္မခ်ရေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာေနာ္။ သူတို႔ေတြ ဘာလုပ္ၾကလဲဆိုေတာ့ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ျပည္လမ္းနဲ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ၾကားထဲမွာရွိတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေနရာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကြက္လပ္ၿပီးမွာ အေျမာက္ႀကီးေတြဆင္ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ သမိုင္းတစ္၀ိုက္ကို လွမ္းပစ္တယ္ဗ်။ ေက်ာင္းေတြကလည္း ပိတ္။ ျပန္ခ်င္တဲ့လူကလည္း ျပန္သြား။ မျပန္ႏိုင္တဲ့လူကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုေပါ့ဗ်ာ။ က်န္ေန။ ဘယ္သြားရမွန္းလဲမသိ၊ ဘာမသိ။
ဦး၀င္းတင္တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ကရင္ဗမာအေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့ပံုကို ေရွ႕အပတ္မွာ ဆက္လက္နားဆင္ပါခင္ဗ်ာ။
1 comments:
ကဗ်ာဆရာ ေနာင္၊ ကဗ်ာဆရာ ဂုဏ္ဝင္း* ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
Post a Comment